تحقیق درباره کلومیپرامین

کلومیپرامین :
1- عدم تجویز در بیماران در خطر بروز تشنج .
2- تجویز در بیماران دچار وسوسه های شدید

بیماران به شدت دچار بی خوابی :
1- تجویز آمی تریپتیلین .
2- تجویز تریمی پرامین .
3- در صورت وجود بی قراری یا بی خوابی ، به خصوص در طی دوره ی بازگیری می توان دیفن هیدرامین به مقدار 25 تا 50 میلی گرم هر 4 تا 6 ساعت ، یا 50 میلی گرم بر ای درمان بی خوابی به هنگام خواب ، دیا هیدورکسی زین به مقدار 25 تا 100 میلی گرم سه تا چهار بار در روز تجویز کرد .

دو داروی ضد جنون :
1- کلرپرومازین ( لاگاکتیل ) با عث کاهش آستانه تشنج می شود .
2- تیورید ازین (ملریل ) : قرص های 10 و 25 و 100 میلی گرم دارد که حداکثر تا 700 میلی گرم در روز تجویز می شود .
پیشنهادهای تازه در بازگیری:
1- نقش کانال های کلسیم در علایم بازگیری اوپیوئیدها
2- تجویز ویتامین D3 قبل از شروع ترک و تجویز کلسیم در زمان بازگیری ( باعث کاهش شکایت ذهنی می شود ) .
3- استفاده از نیفیدیپین ( باعث کاهش علایم بازگیری می شود ) .
4- نقش گلوتامات در علایم بازگیری ( استفاده از آنتاگونیست های گلوتامات به دلیل عوارض خاصی منع دارد ) .
5- استفاده از آپومرفین ( برای کاستن علایم ترک ) :
– تاثیر برگرینده های دوپامین .
– بهتر است از آنتاگونیست های دوپامین استفاده شود ( به دلیل اثر آنتی هیستامین و آنتی کولینرژیک آن ها)
6- ایجاد حالت تهوع و استفراغ شدید ( استفاده در برخی از برنامه های رفتار درمانی برای شرطی سازی انزجاری Aversion ) .
7- استفاده از Acetorphan به صورت تزریقی ( مهار آنزیم انکفالیناز ) :
مثل کلونیدین در کنترل علایم موثر است .

نکته :
در حال حاضر استفاده از عامل های بالا به صورت رایج قابل توصیه نیست .

علایم بازگیری :
1- اشک ریزش ، آبریزش بینی و گرفتگی بینی .
2- تعریق ، لرز ، خمیازه کشیدن .
3- کرامپ های شکمی ، استفراغ
4- سیخ شدن موها.
5- میالژی
6- احساس خزیدن در زیر پوست ( به اصطلاح خودشان سیم کشی ) .
IC رویکردی نظام مند ارائه م یدهد و دیدگاهی خاص نسبت به مفاهیم (( اختلال )) ، ((شخص )) ، (( بهبود )) ، (( زندگی سالم )) دارد . دوم اینکه اولین درمانگر و معلم در IC خود (( اجتماع )) است که محیط اجتماعی ، هم گروه ها و اعضای کادر درمانی را شامل می شود . اجتماع ، هم متنی است که تغییر رفتاری در آنت صورت می گیرد و هم ایجاد کننده تغییر رفتاری است .

1- دیدگاه IC نسبت به ماهیت اختلال :
TC سوء مصرف ماده را به عنوان اختلال کامل شخصی از جنبه های شناختی ، رفتاری ، خلقی و نیز همراه با مشکلات طبی ، تفکر آشفته یا غیر واقع بینانه و نظام ارزشی مختل شده یا از بین رفته و یا ضد اجتماعی می داند . (( وابستگی فیزیولوژیک )) پدیده ای ثانویه به کل شرایط تاثیر گذار بر شخص تلقی می شود ، بنابراین مشکل یا مسئله ی اصلی ، خود (( شخص )) است نه ماده ی مخدر ، اعتیاد علامت است و نه ذات اختلال . در TC سم زدایی شیمیایی شرط وارد شدن به اجتماع درمانی است و نه هدفل آن ، هدف ، توان بخشی و ایجاد زمینه ها و شرایط زندگی بدون ماده ی مخدر است .

2- دیدگاه TC نسبت به شخص :
جدا از الگوهای مصرف ماده ی مخدر ، اشخاص از ابعاد اختلال عملکرد روانی و نقایص اجتماعی تمایز داده می شوند . گروه بزرگی از مددجویان ، هرگز سطح توانایی ها و عملکرد عادی اجتماعی را کسب نکرده اند و بیشتر اوقات ، آنان برآمده از بخش های تضعیف شده ی اجتماعی هستند که مصرف مواد در آن جا واکنشی اجتماعی است و نه علامتی ناشی از اختلال روانی . در گروه دیگری از مددجویان مصرف مواد ، آشکارا ناشی از نوعی آسیب شناسی روانی ، اختلال شخصیت و امثال آن است . صرف نظر از اختلاف طبقه ی اجتماعی ، معتادان تشابهاتی نیز با هم دارند .

همه ی آن ها اشکالاتی در فرآیند اجتماعی شدن ، مهارت های عاطفی ، شناختی و رشد درمانی دارند که در رفتارهای رشد نایافته ، اعتماد به نفس ضعیف ، اختلال منش ، و جنبه های ضد اجتماعی رفتاری ، از خود بروز می دهند . تظاهرات شایع عبارتند از : ظرفیت پایین در تحمل ناراحتی ، ناتوانی در کنترل هیجان ها ، ضعف کنترل تکانه ، قضاوت و واقعیت سنجی دچار اختلال ؛ دروغ گفتن ، بازی دادن اطرافیان ، اختلال در رفتارهای سازگاری ، و عدم مسئولیت پذیری شخصی و اجتماعی .

3- دیدگاه TC نسبت به زندگی سالم :
مفهوم زندگی سالم با ابراز صداقت درکلام و رفتار ، مسئولیت پذیری ، اتکای اقتصادی به خود و احساس مسئولیت در مقابل هم گروه و خانواده و اجتماع ، خود را تعریف می کند ، TC به مددجو می آموزد که رشد شخصیتی ، توانایی های اجتماعی و کمک به خود را هم اکنون و همین جا آغاز کند و از گذشته فقط همچون ابزار درک چگونگی اختلال موجود رفتاری ، کمک بگیرد .

4- دیدگاه TC نسبت به بهبود :
هدف ، درمان همه جانبه است : اهداف اولیه روانشناختی ، تغییر در الگوهای رفتاری ، تفکر و احساس نسبت به مصرف مواد و سرانجام تحقیق اهداف اجتماعی شامل : مسئولیت پذیری و زندگی بدون مواد . بهبود پایا ، به وحدت و همراهی هدفهای یاد شده به یکدیگر وابسته است تغییر رفتاری بدون بصیرت امکان پذیر نیست و بصیرت بدون تجربه بی ثبات است .

بهبود ، فرآیندی رشدی است که مراحل پیاپی باعث تسریع و پیدایش پله بعدی تغییر است . فرآیند بهبود در میان فشارهای مثبت و منفی به پیش می رود ، برخی به علت فشارهای اجتماعی به سمت در مان می آیند و برخی به علل درونی و شخصی ؛ ولی برای همه افراد انگیزش پایا ، لازمه درمان است بنابراین روش درمان باید متوجه حفظ و نگهداری انگیزش باشد .

درمان TC در غالب ارتباط با هم گروه و پرسنل ، رژیم روزانه کاری ، جلسه های و سمینارها و برنامه های تفریحی شکل می گیرد که همگی به مشارکت اختیاری فرد نیاز دارد . پیام بهبود و زندگی سالم در تمرین و تکرار آگاهانه ی خود فرد و بازتاب آن بین اعضای گروه انتقال می یابد . الگوهای رفتاری بیمارگونه ، گرایش ها و نقش های منفی ، هیچ کدام در تنهایی فرد ایجاد نشده اند و به طور مجزا از اجتماع و روابط انسانی نیز قابل برگشت و تغییر نیستند . بهبود فقط در قالب اینکه چه چیزی باید آموخته شود ، اتفاقی نمی افتد ، بلکه ، چطور ؟ کجا ؟ و یا چه کسی ؟ قابل آموزش است و نیز آگاهانه انتخاب می شود . این فرض بر پایه نقش اجتماع به عنوان درمانگر و معلم است . .